“Door kleine gebaren aan mensen te geven. Persoonlijke aandacht en waardering, dat houdt mij op de been”, zegt hij terwijl er tegelijk twee mobiele telefoons in zijn hand beginnen te rinkelen. Hij wordt constant gebeld door zowel mensen die hij persoonlijk kent, als vrijwilligers en functionarissen waarmee hij uiteenlopende hulpacties coördineert. “Ik bel heel veel en ben tegelijk onderweg naar mensen om iets langs te brengen, te vragen hoe het met hun gaat. Dit persoonlijke contact is belangrijk om feeling te houden met elkaar. Ik voel mij soms een kwispelende hond:  snuffelend aan alles wat nieuw op mijn pad komt, trouw en beschermend voor mijn roedel. Af en toe loop ik met m’n staart tussen de benen door de wijk, angstig voor al het onheil dat ons nog te wachten staat. Maar na een speels duwtje of lief woordje van iemand kan ik al snel weer kwispelen.”

Shiva begint zijn dag standaard met twee uurtjes yoga, in een school vlak bij huis. Het eerste uur samen met Vaya en Arjun, daarna alleen. Verkwikt pakt hij vervolgens op wat er voor zijn voeten komt. “In de loop van de dag wordt het mij toch nog wel eens te veel. Maar heel vaak komt er tegen die tijd, als Nederland en andere westerse landen ook wakker zijn, een bericht binnen over een bijzondere donatie, met een handige suggestie of een blijk van waardering. Dat zijn energiebommetjes waar ik weer helemaal van opkikker en door kan gaan.”

De geldstromen van de afgelopen twee maanden drogen langzaam op, er duiken nog steeds nieuwe  inzamelacties op (hulde!), maar toch: de vloed overgegaan in eb. Dat betekent dat de veldwerkers steeds ingrijpende keuzes moet maken waar ze geld aan kunnen besteden. De maaltijdvoorziening heeft prioriteit. Dat de zogenaamde ‘gaarkeukens’ in de wijk waar mensen dagelijks met een bord naar toe lopen om tenminste 1x iets te eten. “Daarmee helpen we de mensen die het echt zwaar hebben, want je moet heel wat schaamte overwinnen om met een bord over straat te gaan…”, licht Shiva toe.

Hij is duidelijk terughoudender met de voedselpakketten. Hij kan het eigenlijk niet over zijn hart verkrijgen, maar hoopt dat de wanhoopkreten van mensen zo dringender tot op regeregingsniveau doordringen, zodat die wat meer voor de bevolking gaat doen. “Het is laveren tussen acute nood ledigen en strategisch hulp verlenen.”, verklaart hij. Mensen met chronische gezondheidsproblemen, zoals diabetes, kunnen bij het interen op hun reserves hun medicijnen niet meer betalen. “Gelukkig beslis ik niet alleen waar we ons donorgeld aan moeten besteden, maar regelmatig staan we voor een groot dilemma.”

Broodnodige middenklasse

De aanhoudende lockdown is vooral voor de toekomst van de mensen in de middenklasse desastreus, zij hebben leningen en andere verplichtingen waar ze niet meer aan kunnen voldoen. “Wij verdienen normaal gesproken onze boterham met ons reisbureau en het guesthouse, als wij dat niet meer zouden kunnen oppakken, dan hebben ook onze gidsen en dragers geen werk en inkomen”, illustreert Shiva. Veel winkeltjes en bedrijfjes zullen na de lockdown een financiële injectie nodig hebben om weer op te krabbelen en de werkvoorziening weer op peil te brengen. De veldwerkers denken alvast na hoe dat in hun wijk vorm kan krijgen, hoeveel geld daar voor nodig is.

Educatie nog even door anderen

De veldwerkers van Diyo Nepal werken nauw samen met andere vrijwilligers en hulporganisaties. Waarbij Diyo zich met name richt op acute noodgevallen in de grote wijk waar Ananda Home staat, de uitvalsbasis van de veldwerkers. Andere organisatie richten zich op bijvoorbeeld het ondersteunen van thuisonderwijs, door het samenstellen en distribueren van lespakketten. “Ik ben nu met scholen in Dhading in overleg hoe zij na de lockdown, wie weet wanneer, weer open kunnen. Privé-scholen stimuleer ik om niet meteen hun hand op te houden, maar om creatief te zijn en eigen verantwoordelijkheid te blijven nemen,  hun ondernemerschap verder ontwikkelen. Enkele scholen gaan het niet zonder financiële hulp redden, zij hadden al geen buffer en hebben nu met veel achterstallige kosten te maken. Daar zullen we nu al een fonds voor moeten opzetten.”

Ziek van ellende

Tot voor kort was de lockdown een preventieve maatregel. Maar inmiddels groeit het aantal coronabesmettingen snel. Gezinnen met een ziek lid worden uit elkaar getrokken; de verdachte personen moeten een verplichte ziekenhuisbehandeling ondergaan, de rest van het gezin moet in quarantaine op afgezonderde plekken met armoedige faciliteit. Dit leidt tot schrijnende situaties, waar Shiva zich nu vooral op stort. Oplopende medicijnkosten, hygiëneproducten,  goede voeding. Alles moet worden aangeschaft en bezorgd. Maar ook het verbroken contact tussen de gezinsleden vraagt om een oplossing, wie zorgt voor wie? “Dat soort situaties kun je niet centraal oplossen, dan is persoonlijke aandacht het meest effectief. Ook al weet ik dat we niet in elk huis aanwezig kunnen zijn, toch blijf ik langs gaan. Ongelooflijk wat ik daarvoor terug krijg. Laatst mocht ik niet eerder naar huis dan dat ik mijn lievelingsgerecht, dat ze speciaal voor mij kookten, had opgegeten. Dat soort momenten zijn goud waard.

Opgewekt

Zelfredzaamheid stimuleren, maar wel klein beginnen: dat is nog steeds het credo van Shiva en dus van Diyo Nepal. “Ik geloof in de veerkracht van ieder mens, die je met een klein gebaar kunt opwekken. Er zijn genoeg redenen om angstig of zelfs depressief bij de pakken neer te zitten, soms heb ik die momenten ook. Maar met een klein liefdevol gebaar aan elkaar veer je vaak weer op. Dus ga ik elke dag op pad en breng mensen een klein gebaar. Dat werkt aanstekelijk, want ik zie steeds meer mensen iets voor anderen doen. Dat geeft mij hoop, dat mensen elkaar meer helpen.” 

DANK voor uw support!

Een (extra) donatie geven? Dat kan via Stichting Diyo Nepal t.n.v. lock-down donatie Nepal – NL75 RABO 0137589131